…Smutne Anioły…
Nie ma jak Zycie, wszystko wraca znów, szarą rzeczywistość widać ją tuż, tuż…
Wszędzie te wspomnienia, łza goni łzę, wszystko było przeznaczeniem, nawet mroczny sen.
Gdzie się nie obrócę, tyle jeszcze zdarzeń, anioły w niebie nade mną czuwają, na białych, perłowych skrzydłach, sobie spokojnie latają, nad człowieczym światem, w otchłani, fruwają tak sobie, tak całkiem sami. Dziwne tylko, że płaczą, głosy anielskie ich szlochają, że sami w tym niebie zostają, smutne anioły cały czas płaczą, świece białe się cały czas palą, żar od nich bije, gorący tak, ale rozpacz za światem żywych to jest prawdziwy powód ich łez, strumienie wody z oczu się leją, bo ból mają w sobie zbyt wielki, którego nie przeboleją…
A niby w niebie jest tak pięknie, że chcę się żyć, skrzydła aniołom opadają, nie chce się im nic.

Biednym aniołom się łzy z oczu polewają, że zostawiły kogoś na ziemi, kogoś któremu martwe nawet ufają…. 

Jaka piękna noc, czy zostało nam jeszcze z niej coś? Ptaki krążą (fruwają) po niebie w ciemnej otchłani. A my zostaliśmy w tym świecie tak całkiem sami. Gdzieś w oddali słychać, płacz dziecka. Szeptem wyrywa się każda iskierka…
Nas już nie wyrwie, bo coś w Nas pęka? Zapada ciemna noc, zmrok już ogarnia ziemię…
Piękny jest ten świat w mrocznej otchłani. Niebo ciemne, zachmurzone, płacze za Nami. W tej ciemnej otchłani, milczę i umieram czasami….

Mroczne ciała, mroczne piwnice
Życie zamiera przez chwilę,
Chodzą dusze w przestrzeni żywych. Dusze się pojawiają w tle leniwych. Chodzi piękny Anioł ubrany w czerni. Smutny Anioł odbija się od ściany do ściany, chyba nie jest przez ludzi kochany… Rozżalony Anioł płacze znów, łzy się z niego leją, to prawdziwy cud… Tajemniczy smutny Anioł, przechadza się znów. Mroczny Anioł, odbija się we mnie znów, cóż zrozpaczony zrobić ma, gdyż drzwi do świata Aniołów, są zamknięte na klucz, a On stoi przed nimi i krzyczy: puk, puk! A tu cisza… nikt mu nie otwiera, smutne życie w Aniele powoli umiera…

Chodzi Anioł Stróż po świecie
sprząta po miłościach,
co się rozleciały
zbiera jak ułomki chleba dla wróbli,
żeby nic się nie zmarnowało   

Rozwiń skrzydła
Nie bój się innych
To przecież Ty jesteś aniołem
Rozwiń skrzydła
Poczuj w sobie wiatr
Wolność tak wielką
Jak nie kończąca się wieczność
Odkryj siebie na nowo
Pod nieba osłoną
Odkryj w sobie anioła
Poczuj na swych skrzydłach
Zapach przeznaczenia.